Οι Παναγιές των δρόμων

Την είδα πεταχτά από το λίγο ανοιγμένο παράθυρο του Σιτροέν.

Ένα αφυσικο πλασμα βρισκόταν εκει σαν κάποιος να το είχε τοποθετήσει  προσωρινά. 
 Στα σπασμένα και λερωμένα με ξερατά και αίμα σκαλιά ενός υπό ανακαίνιση νεοκλασικού της Σατωβριάνδου, μια ξανθιά φλεγματική Παναγιά , μια αμαζόνα του Βορρά, ημίγυμνη, χαρακωμένη, βρώμικη, είχε ακουμπήσει το ευτυχισμένο πρόσωπό της.

Είχε μια έκφραση σαν εκείνη που κάνουν οι άνθρωποι όταν ακούνε μια πονεμένη και νοσταλγική άρια και όταν βλέπουν ένα ηλιοβασίλεμα κρατώντας ενα αγαπημένο χέρι ..

Μέσα στον θανατικό που την είχε αγκαλιάσει ήταν όμορφη. Όμορφη και ευτυχισμένη. 
Δεν μπορεί άνθρωπος να νιώσει τόση ευτυχία παρά μόνο εάν είναι ερωτευμένος. 
Ή πιωμένος.

Χαμογέλασα με πικρία.

Άραγε ποιον σκέφτεται και της δίνει τόση Ευτυχία;

Σε ποιον τόπο με χνούδι και γάλα έχει ταξιδέψει το σκοτεινό της το  μυαλό;

Τόσος πόνος και ευτυχία την ίδια στιγμή.

Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα .

Πως δεν είναι η μόνη.

Είμαστε οι απεγνωσμένες ερωμένες. Ερωτικά πλάσματα από αλλον κόσμο. Στην ίδια κατηγορία που ήταν η Κατερίνα των Εξαρχείων, η Ρένα και η Μπίλυ.

Μόνο που κάποιες δεν πήραμε ναρκωτικά. Η μεγαλύτερη ντόπα μας ήταν ο αγώνας να αγγίξουμε ανθρώπους. Μεγάλη ντοπα και παραμύθα φίλε.

Γαντζωθήκαμε από εραστές -πατέρες και εραστές βρέφη και τους φωνάξαμε βοήθεια και σ` αγαπώ και σώσε με, με πόνο, καύλα και σπαραγμό.

Και κάναμε πνευματικά παιδιά. Πολλά κάναμε. Ο καρπός του πόνου της ψυχής μας.

Για να μας προσέξουν . Για να μας αγαπήσουν.

Να προσέξουν πόση αγάπη κουβαλάμε στην κοιλιά μας.

Οι εραστές και οι πατερες που περασαν αλλά δεν άγγιξαν.

Δεν ξέραμε άλλον τρόπο.

Συγχωρέστε μας που δεν ξέραμε αλλον τρόπο.

Εμείς είμαστε αυτές οι Παναγιές των δρόμων.

Που πεθαίνουμε από πόνο.

Ευτυχισμένες...

Ε.Κ.

Σαν άντρας.

Αν και το προσπάθησα.

Πολύ το προσπάθησα
 δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω ένας άντρας.

Να πηδάω καρδιές και σώματα μόνο για να αισθανθώ στα χέρια  ξιφολόγχη

Όσο και αν προσπάθησα ο έρωτας ήτανε πάντα μια φωλιά.
 Και μια αγκαλιά.

Ήθελα να είναι μια μήτρα.
Μια κοιλότητα στο σώμα
 εκεί που λιμνάζει ο ιδρώτας που περιμένει ενα στομα να τον πιει.

Όσο και να προσπάθησα να γίνω σαν  αγέρωχος φαλλός,

πάντα κατέληγα μόνη
σε μια ερημιά
 να κρατάω την καρδιά μου.

                                                              @Odd Nerdrum

Μη.

Κι έρχεται η ώρα εκείνη που πάλι η Φωνή σε καλεί.

Να βγεις από το βόλεμα και την ασφάλειά σου

Από τα οχυρά τα όμορφα και τα περίτρανα που εχεις υψώσει γύρω για να σε φυλάνε. 

Από κουρσάρους, από Κιχώτες και από κατακτητές.

Από ανόμοιους και ανόσιους εραστές.

Ένα -ένα τρέμει και αντιστέκεσαι.

Αν και ενα κομμάτι του μυαλού σου ζεσταίνεται και ζωντανεύει και γίνεται ξανά ροζ..

ένα άλλο σφίγγει, συσφίγγεται και ψιθυρίζει:

 "Είσαι δικιά μου. Μη!".

Μείνε. Στη φωλιά. Την υγρή και σκοτεινή φωλιά του μυαλού -μας.

Και το σώμα τότε  μπερδεύεται και από την μια επιθυμεί και λιώνει και σπαράζεται και την ιδια στιγμή αρρωσταίνει. Με ασθένειες της ψυχής.
Και όλες οι συγκυρίες θα εναντιωθούν και όλες ο Μοίρες θα αντισταθούν, για να σε κρατήσουν μακριά.

 Τα Όχι και τα Μη, τα Ποτέ και τα Δεν .

Προγνωσεις ερμηνείες, διαγνώσεις μελλοντικές.

Μοιραίο μέλλον προδεδικασμένο.

Μη.

Μην Την ταράξετε, µην αναστατώσετε την Αγάπη

 ώσπου μονάχη της να το θελήσει*.

* Άσμα Ασμάτων