εγώ

Τόσες εικόνες νέες..
Κάνει κρύο απόψε, νομίζω..
ή μήπως ζέστη;
Τα κόκαλα μεγαλώνουν τα νιώθω, τα κοκαλα φθείρονται.
Όλα γίνονται νέα ή
μηπως όλα γυρνάνε στα παλιά;

Πρόσωπα παντού..καινούρια χείλη.
Τόσες προσδοκίες, ελπίζω,
μα δεν αγγίζω πουθενά.
Οι ανθρωποι αλλάζουν, οι άνθρωποι φεύγουν.
Γίνομαι νεο κρασί.
Μα δε μεθάω πια.

Είναι η παλιά εικόνα.
Να βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά.
Σε ένα σταθμό.
Να περιμένει.

Τελικά μου λείπεις.
(Οχι εσύ, αλλά η ιδέα σου).

Ελένη
2010

ΕΓΩ

Άρρωστοι πόθοι, απελπισία, φόβος με πλημμυρίζουν από εχθές.
Νοσταλγία, νεύρα, πλήξη.
Λες να φταίει η άνοιξη;

Χιλιάδες λευκοί άγγελοι, χιλιάδες αντίο,
αγιάτρευτη φαντασία, κανένα σ ` αγαπώ.
Και η ζωή κυλά περίφημα...

Χαμηλώστε τα φώτα, μου πονάει η ψυχή.
Βάλτε στάχτη στο κρασί μου, δυναμώστε τη διαβολεμένη μουσική
και ελάτε να καθίσετε  μαζί μου.

Υστερία.
Θυμός.

Παράξενο αρχίζω να ξεκουράζομαι

Ελένη
1990 (ημερολόγιο)