Οι Παναγιές των δρόμων

Την είδα πεταχτά από το λίγο ανοιγμένο παράθυρο του Σιτροέν.

Ένα αφυσικο πλασμα βρισκόταν εκει σαν κάποιος να το είχε τοποθετήσει  προσωρινά. 
 Στα σπασμένα και λερωμένα με ξερατά και αίμα σκαλιά ενός υπό ανακαίνιση νεοκλασικού της Σατωβριάνδου, μια ξανθιά φλεγματική Παναγιά , μια αμαζόνα του Βορρά, ημίγυμνη, χαρακωμένη, βρώμικη, είχε ακουμπήσει το ευτυχισμένο πρόσωπό της.

Είχε μια έκφραση σαν εκείνη που κάνουν οι άνθρωποι όταν ακούνε μια πονεμένη και νοσταλγική άρια και όταν βλέπουν ένα ηλιοβασίλεμα κρατώντας ενα αγαπημένο χέρι ..

Μέσα στον θανατικό που την είχε αγκαλιάσει ήταν όμορφη. Όμορφη και ευτυχισμένη. 
Δεν μπορεί άνθρωπος να νιώσει τόση ευτυχία παρά μόνο εάν είναι ερωτευμένος. 
Ή πιωμένος.

Χαμογέλασα με πικρία.

Άραγε ποιον σκέφτεται και της δίνει τόση Ευτυχία;

Σε ποιον τόπο με χνούδι και γάλα έχει ταξιδέψει το σκοτεινό της το  μυαλό;

Τόσος πόνος και ευτυχία την ίδια στιγμή.

Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα .

Πως δεν είναι η μόνη.

Είμαστε οι απεγνωσμένες ερωμένες. Ερωτικά πλάσματα από αλλον κόσμο. Στην ίδια κατηγορία που ήταν η Κατερίνα των Εξαρχείων, η Ρένα και η Μπίλυ.

Μόνο που κάποιες δεν πήραμε ναρκωτικά. Η μεγαλύτερη ντόπα μας ήταν ο αγώνας να αγγίξουμε ανθρώπους. Μεγάλη ντοπα και παραμύθα φίλε.

Γαντζωθήκαμε από εραστές -πατέρες και εραστές βρέφη και τους φωνάξαμε βοήθεια και σ` αγαπώ και σώσε με, με πόνο, καύλα και σπαραγμό.

Και κάναμε πνευματικά παιδιά. Πολλά κάναμε. Ο καρπός του πόνου της ψυχής μας.

Για να μας προσέξουν . Για να μας αγαπήσουν.

Να προσέξουν πόση αγάπη κουβαλάμε στην κοιλιά μας.

Οι εραστές και οι πατερες που περασαν αλλά δεν άγγιξαν.

Δεν ξέραμε άλλον τρόπο.

Συγχωρέστε μας που δεν ξέραμε αλλον τρόπο.

Εμείς είμαστε αυτές οι Παναγιές των δρόμων.

Που πεθαίνουμε από πόνο.

Ευτυχισμένες...

Ε.Κ.