Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Οι Παναγιές των δρόμων

Την είδα πεταχτά από το λίγο ανοιγμένο παράθυρο του Σιτροέν.

Ένα αφυσικο πλασμα βρισκόταν εκει σαν κάποιος να το είχε τοποθετήσει  προσωρινά. 
 Στα σπασμένα και λερωμένα με ξερατά και αίμα σκαλιά ενός υπό ανακαίνιση νεοκλασικού της Σατωβριάνδου, μια ξανθιά φλεγματική Παναγιά , μια αμαζόνα του Βορρά, ημίγυμνη, χαρακωμένη, βρώμικη, είχε ακουμπήσει το ευτυχισμένο πρόσωπό της.
Είχε μια έκφραση σαν εκείνη που κάνουν οι άνθρωποι όταν ακούνε μια πονεμένη και νοσταλγική άρια και όταν βλέπουν ένα ηλιοβασίλεμα κρατώντας ενα αγαπημένο χέρι ..
Μέσα στον θανατικό που την είχε αγκαλιάσει ήταν όμορφη. Όμορφη και ευτυχισμένη. 
Δεν μπορεί άνθρωπος να νιώσει τόση ευτυχία παρά μόνο εάν είναι ερωτευμένος. 
Ή πιωμένος.

Χαμογέλασα με πικρία.
Άραγε ποιον σκέφτεται και της δίνει τόση Ευτυχία;
Σε ποιον τόπο με χνούδι και γάλα έχει ταξιδέψει το σκοτεινό της το  μυαλό;
Τόσος πόνος και ευτυχία την ίδια στιγμή.

Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα .
Πως δεν είναι η μόνη.

Είμαστε οι απεγνωσμένες ερωμένες. Ερωτικά πλάσματα από αλλον κόσμο. Στην ίδια κατηγορία που ήταν η Κατερίνα των Εξαρχείων, η Ρένα και η Μπίλυ.
Μόνο που κάποιες δεν πήραμε ναρκωτικά. Η μεγαλύτερη ντόπα μας ήταν ο αγώνας να αγγίξουμε ανθρώπους. Μεγάλη ντοπα και παραμύθα φίλε.
Γαντζωθήκαμε από εραστές -πατέρες και εραστές βρέφη και τους φωνάξαμε βοήθεια και σ` αγαπώ και σώσε με, με πόνο, καύλα και σπαραγμό.

Και κάναμε πνευματικά παιδιά. Πολλά κάναμε. Ο καρπός του πόνου της ψυχής μας.
Για να μας προσέξουν . Για να μας αγαπήσουν.
Να προσέξουν πόση αγάπη κουβαλάμε στην κοιλιά μας.
Οι εραστές και οι πατερες που περασαν αλλά δεν άγγιξαν.

Δεν ξέραμε άλλον τρόπο.

Συγχωρέστε μας που δεν ξέραμε αλλον τρόπο.

Εμείς είμαστε αυτές οι Παναγιές των δρόμων.
Που πεθαίνουμε από πόνο.
Ευτυχισμένες...

Ε.Κ.






Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

Σαν άντρας.

Αν και το προσπάθησα.
Πολύ το προσπάθησα
 δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω ένας άντρας.
Να πηδάω καρδιές και σώματα μόνο για να αισθανθώ στα χέρια  ξιφολόγχη

Όσο και αν προσπάθησα ο έρωτας ήτανε πάντα μια φωλιά.
 Και μια αγκαλιά.
Ήθελα να είναι μια μήτρα.
Μια κοιλότητα στο σώμα
 εκεί που λιμνάζει ο ιδρώτας που περιμένει ενα στομα να τον πιει.
Όσο και να προσπάθησα να γίνω σαν  αγέρωχος φαλλός,
πάντα κατέληγα μόνη
σε μια ερημιά
 να κρατάω την καρδιά μου.



                                                              @Odd Nerdrum

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

Μη.

Κι έρχεται η ώρα εκείνη που πάλι η Φωνή σε καλεί.
Να βγεις από το βόλεμα και την ασφάλειά σου
Από τα οχυρά τα όμορφα και τα περίτρανα που εχεις υψώσει γύρω για να σε φυλάνε. 
Από κουρσάρους, από Κιχώτες και από κατακτητές.
Από ανόμοιους και ανόσιους εραστές.
Ένα -ένα τρέμει και αντιστέκεσαι.
Αν και ενα κομμάτι του μυαλού σου ζεσταίνεται και ζωντανεύει και γίνεται ξανά ροζ..
ένα άλλο σφίγγει, συσφίγγεται και ψιθυρίζει:
 "Είσαι δικιά μου. Μη!".
Μείνε. Στη φωλιά. Την υγρή και σκοτεινή φωλιά του μυαλού -μας.
Και το σώμα τότε  μπερδεύεται και από την μια επιθυμεί και λιώνει και σπαράζεται και την ιδια στιγμή αρρωσταίνει. Με ασθένειες της ψυχής.
Και όλες οι συγκυρίες θα εναντιωθούν και όλες ο Μοίρες θα αντισταθούν, για να σε κρατήσουν μακριά.
 Τα Όχι και τα Μη, τα Ποτέ και τα Δεν .
Προγνωσεις ερμηνείες, διαγνώσεις μελλοντικές.
Μοιραίο μέλλον προδεδικασμένο.

Μη.
Μην Την ταράξετε, µην αναστατώσετε την Αγάπη

 ώσπου μονάχη της να το θελήσει*.



* Άσμα Ασμάτων

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Και εσύ χαμογελάς σαν μικρόνους

Είναι αυτή η εποχή.

Σα να πέφτεις από ψηλά. 
Σα να τρέχεις μακριά.
Και εσύ χαμογελάς σα μικρόνους 

Είναι αυτή η εποχή.
Που όλα είναι άοσμα
και όλα είναι μικρά  
και άδεια. 
Αλλά εσύ δεν το ξέρεις ακόμα.

Και οι όμορφοι στίχοι σου είναι πλαστικοί. 
Και είναι μόνο μια επίφαση.
Όχι για να αγαπήσεις τις λέξεις . 
Όχι για να αγαπήσεις τους ανθρώπους.
 Όχι για να αγαπήσεις τα χείλη της,
 το δέρμα του, 
τα μαλλιά της, 
τη γλώσσα του και
 τα δάχτυλα των χεριών του.
Είναι η επίφαση της ανάγκης σου.

Για τον Οποιονδήποτε.

Και το όμορφο ποίημα σου είναι μόνο η λεζάντα 
για να ντύσεις φωτογραφίες με βυζιά
και εξώφυλλα από επικά βιβλία που δεν θα διαβάσεις ποτέ και 
πιάτα με ευθυγραμμισμένες πρωτεΐνες.
Ειναι η μόνη σάρκα που γεύεσαι πια.'

Ζωή χωρίς απόγνωση ερωτική. Χωρίς το Αγάπα με, και το Σώσε με, ή έστω σκότωσέ με.
Ένας στίχος για την καύλα, και την συγχώρεση του Οποιουδήποτε.
Όχι για να τραφεις.
Μα για να καταναλώσεις.

Και εσύ χαμογελάς σα μικρόνους 
Και  δεν το ξέρεις 

ακόμα,

πως

αυτός

 που

δεν μπορεί

να

πεθάνει

 για τον Έναν,  


.....
είναι ανάπηρος.


......................................................................................................................................

(Συγχώρα μας.

....Αγάπη)







Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

Αστρόσκονη


Το αγόρι με την αστρόσκονη.

Στα μάτια.
Από παλιά.
Θέλω να μου θυμίσεις,
που φάνταζα μέλισσα σε φορτωμένο κήπο.
Θελω να σε τραβήξω.
Κοντά.
Από το ήλιο, στο χώμα.
Και δίπλα μου.
Ξάπλωσε.
Από παλιά,
να γύρω πάνω σου,
να ξεκουραστώ.

Το αγόρι με την αστρόσκονη.
Στα μάτια.
Από παλιά.
Θέλω από εμένα να τραφείς.
Να με γευτείς.
                                                                        
Να με φέρεις.
Να αφεθώ.
Να χαθώ.
Από παλιά.
Να γιατρευτώ.
 Απ` την αστρόσκονή σου.

Σάββατο, 20 Μαρτίου 2010 στις 1:18 π.μ.

εγώ

Τόσες εικόνες νέες..
Κάνει κρύο απόψε, νομίζω..
ή μήπως ζέστη;
Τα κόκαλα μεγαλώνουν τα νιώθω, τα κοκαλα φθείρονται.
Όλα γίνονται νέα ή
μηπως όλα γυρνάνε στα παλιά;

Πρόσωπα παντού..καινούρια χείλη.
Τόσες προσδοκίες, ελπίζω,
μα δεν αγγίζω πουθενά.
Οι ανθρωποι αλλάζουν, οι άνθρωποι φεύγουν.
Γίνομαι νεο κρασί.
Μα δε μεθάω πια.

Είναι η παλιά εικόνα.
Να βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά.
Σε ένα σταθμό.
Να περιμένει.

Τελικά μου λείπεις.
(Οχι εσύ, αλλά η ιδέα σου).

Ελένη
2010

ΕΓΩ


Άρρωστοι πόθοι, απελπισία, φόβος με πλημμυρίζουν από εχθές.
Νοσταλγία, νεύρα, πλήξη.
Λες να φταίει η άνοιξη;

Χιλιάδες λευκοί άγγελοι, χιλιάδες αντίο,
αγιάτρευτη φαντασία, κανένα σ ` αγαπώ.
Και η ζωή κυλά περίφημα...

Χαμηλώστε τα φώτα, μου πονάει η ψυχή.
Βάλτε στάχτη στο κρασί μου, δυναμώστε τη διαβολεμένη μουσική
και ελάτε να καθίσετε  μαζί μου.

Υστερία.
Θυμός.

Παράξενο αρχίζω να ξεκουράζομαι

Ελένη
1990 (ημερολόγιο)


Ερωτικό



Του κάνω κακό.
Ανακατεύω με τα χέρια τα μαλλιά του
Και με τη γλώσσα στο στόμα του, ψάχνω να αγγίξω τον λοβό της ψυχής .
Θέλω να τον βλάψω.
Του κάνω κακό.
Είναι κάτι που δεν ορίζω..


Οι Παναγιές των δρόμων

Την είδα πεταχτά από το λίγο ανοιγμένο παράθυρο του Σιτροέν. Ένα αφυσικο πλασμα βρισκόταν εκει σαν κάποιος να το είχε τοποθετήσει  προ...